วันนี่มีเรื่องดีใจสองเรื่องจากการที่ไปร่วมงาน itSMF Thailand
เรื่องแรกเกิดขึ้นเมื่อทางทีมงานที่ Office ส่ง email มาถามว่าจะสามารถร่วมงานนี้ได้หรือไม่ เพราะบริษัททำงานทางให้บริการทางด้าน IT ก็เลยดู link ที่ส่งมาด้วยพบว่ามีพี่คนหนึ่งซึ่งรู้จักมาตั้งแต่ปี 92 อยากจะเจอแต่ไม่มีโอกาส มีชื่ออยู่ใน Panel Discussion ในงานด้วย เลยตั้งใจอย่างยิ่งที่จะไปพบ
เมื่อเจอในงานก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ดีใจมากจนบอกไม่ถูก เหมือนเจอคนคุ้นเคยที่หายไปนาน ทั้งที่เรารู้จักกันในฐานะที่ผมเป็นพนักงานขาย ขายของให้บริษัทที่พี่เขาเป็น IT Manager อยู่เท่านั้น และที่ดีใจมากกว่านั้นคือพี่เขาเป็นคนเห็นผมแล้วทักก่อน ทั้งที่ตอนนี้พี่เขาเป็นหนึ่งในคนสำคัญของวงการ IT บ้านเรา ซึ่งมีคนมาทักทาย และแนะนำตัวกันเต็มไปหมด (ถ้าพี่อ่าน Facebook ผมอยู่ อยากบอกว่าผมไม่ได้เว่อนะ จริงๆ)
เรื่องที่สอง ได้เจอคนที่ไม่คิดว่าจะเจอ อีกคนหนึ่ง เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อปี 94 ได้ขับรถไปเที่ยวเชียงใหม่พร้อมกับเพื่อนที่วิศวะจุฬา ได้พบน้องนิสิต มช มาขายเสื้อเพื่อสบทบทุนทำอะไรบางอย่าง เป็นเลื้อสกรีน ม เชียงใหม่ เหลือตัวเดียวและเลอะหมึกด้วย ผมก็ซื้อไว้แล้วขอแลกเปลี่ยนให้น้องช่วยพาไปหาที่กิน ในเชียงใหม่ ก็เลยรู้จักกันมาตั้งแต่ตอนนั้น หลังจากน้องเรียนจบก็เข้ามาทำงานกรุงเทพเกี่ยวกับเรื่อง GIS กับบริษัท GIS ชื่อดังรายหนึ่ง แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก
วันนี้มาเจอน้องวิศวะจุฬาคนหนึ่งซึ่งไม่ได้เจอมาเป็นสิบปีเหมือนกัน ตอนนี้ออกมาทำบริษัทเอง มาร่วมงานด้วย หลังจากนั้นก็แนะนำให้รู้จักน้อง มช ที่พูดไว้ตอนต้นบอกว่าตอนนี้น้องมาทำงานที่บริษัทด้วย ซึ่งผมก็ถามว่าเรารู้จักกันมาก่อนใช่ไหม แล้วก็ย้อนอดีต บลา บลา บลา
น้องเขาบอกว่าโลกมันกลม แต่ผมว่ากรุงเทพมันแคบต่างหาก
กำลังนึกอยู่ว่า นี่เราแก่แล้วใช่ไหมนี่ ถึงมาดีใจแค่เจอคนที่ไม่เจอกันนาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น